Anatomical Sciences Journal
Volume:1 Issue: 1, 2003

کلرید جیوه به صورت پودرسفید رنگ، کریستالین و سمی است که از راه پوست و دستگاه گوارش جذب شده و از طریق کلیه و ادرار دفع می شود. این ماده در ترکیب داروهای مسهل، روشن کننده های پوست، مواد حاجب به کار می رود. مسمومیت مزمن با آن سبب اختلالات حسی و حرکتی، اختلال در رفتار و عاطفه می شود.
برای انجام تحقیق، 42 سر موش صحرایی پس از مشاهده پلاک واژینال که به عنوان روز صفر حاملگی در نظر گرفته شد، در هفت گروه تقسیم شدند. یک گروه دست نخورده (Intact)، سه گروه شاهد (Control) که محلول نرمالین سالین دریافت کردند و سه گروه آزمایشی (Experimental) که در روزهای 8، 9 و 10 محلول کلریدجیوه 2mg/kg/ip دریافت کردند. سپس جنینها در روز 15 بارداری از رحم خارج و با میکروسکوپ نوری بررسی شدند.
در مطالعه میکروسکوپی نخاع، مرگ سلولی و تقسیم میتوز زیاد شده، فضای خارج سلولی افزایش یافته و تراکم سلولها کم شده است. ضخامت ناحیه ونتریکولار نخاع افزایش و ضخامت ناحیه پوشاننده و حاشیه ای و قطر داخلی و خارجی نخاع کم شده است.
از مطالعه حاضر چنین برمی آید که کلریدجیوه به عنوان یک آپاپتوژنز، موجب مرگ سلولی و از بین رفتن نوروبلاست ها می شود که در نتیجه روند رشد و نمو لوله عصبی دچار اختلال می شود. بنابراین در دوران بارداری اثرهای تراتوژنیک دارد.

هدف عمده در این تحقیق، بررسی تاثیرات تراتوژنیک نیکوتین بر تکامل بافت استخوانی و غضروفی در جنین بوده است.
تعداد 50 سر موش سفید سوری ماده باکره تهیه و با استفاده از جدول اعداد تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پس از مشاهده پلاک واژینال، در ساعت یازده روز دهم به موشهای گروه تجربی به میزان 100 میکروگرم نیکوتین تزریق شد.
پس از سزارین موشهای هر دو گروه کنترل و تجربی در روزهای دوازده تا بیستم بارداری و خارج نمودن جنینها، میزان وزن و قد آنها و همچنین نوزادان روزهای اول تا پنجم، هفتم و نهم اندازه گیری و به طریق روتین رنگ آمیزی آلیسیان بلو- آلیزارین رد اس روی آنها انجام شد. برای بررسی میکروسکوپی نمونه ها نیز از روش رنگ آمیزی آلیزارین رد اس برای کلسیم استفاده شد.
نتایج ماکروسکوپی نشان دهنده آن است که در گروه تجربی کاهش قابل ملاحظه ای پس از تزریق نیکوتین در وزن و قد جنینها به وجود می آید. همچنین تکامل بافت استخوانی و اسیفیکاسیون به دنبال تزریق نیکوتین در جنینهای گروه تجربی به تاخیر می افتد. آزمایشهای بافت شناسی نیز در روزهای پانزدهم الی هفدهم ادعای فوق الذکر را به اثبات رساندند.

هدف از مطالعه حاضر بررسی عوارض جانبی مانند اثر تراتوژن روی سیستم اسکتال، کاهش رشد جنین و سقط به دنبال مصرف عصاره اسپند طی دوران بارداری در جنین موش سوری است.
در این بررسی به موشهای باردار در طی ده روز اول بارداری عصاره اسپند با سه دوز 30mg/kg/day، 15و 6 به صورت داخل صفاقی تزریق شد. سپس موشها از روز 15 تا 19 بارداری کشته شدند. پس از لاپاراتومی، جنینها داخل سرم فیزیولوژی قرار داده شده و قد و وزن آنها اندازه گیری شد. برای بررسی آنومالی های اسکتال نمونه ها با آلیزارین قرمز رنگ آمیزی شده و با استریو میکروسکوپ مورد مطالعه قرار گرفتند.
نتایج نشان داد تجویز عصاره اسپند به صورت (ip) intraperitoneal در جنین موش سبب آنومالی اسکتال نمی شود ولی مصرف هرسه دوز ذکر شده نه تنها موجب سقط یا جذب جنین می گردد بلکه باعث کاهش قد و وزن جنینها در مقایسه با گروه کنترل می شود.
با توجه به اینکه بیشترین میزان جذب جنین در روزهای آخر بارداری یعنی روزهای 18 و 19 بوده است، به نظر می رسد که عصاره اسپند ابتدا وقفه ای روی رشد و تمایز جنین به وجود آورده و در نهایت سبب سقط شده است.

پژوهش حاضر به منظور بررسی احتمالی تاثیر این دارو بر جنین مادران باردار در موش نژاد Balb/c انجام شده است.پسورالنها یک گروه از ترکیبهای سه حلقه ای، هتروسیکلی و مسطح هستند که در معالجه برخی از اختلالهای پرولیفراتیو اپیدرم استفاده می شوند. متوکسالن همراه با اشعه فرابنفش با طول موج بلند (320-400,UVA)به کار می رود.
میزان LD50 این دارو در حد300mg/kg تعیین شد و دوز UVA که سبب اریتما می شود،0.046j/cm2 است. یک دوز معالجه ای از دارو به میزان 160mg/kgاز محلول متوکسالن به صورت درون صفاقی به موشهای باردار در روزهای 7، 8 و 9 بارداری تزریق شد و 2 ساعت بعد موشها در معرض UVA به میزان 0.034j/cm2 قرار گرفتند و تجربه های متوکسالن بدون UVA و همراه UVA نیز انجام شد.
تشریح ماکروسکوپی و میکروسکوپی جنینها در روز پانزدهم بارداری نشان داد که ناهنجاری های معنی دار در کبد و کلیه جنینهای تجربی در مقایسه با جنینهای کنترل وجود دارد (p<0.05). ناهنجاری های ایجاد شده عبارتند از؛ کاهش تعداد سلولهای هپاتوسیت، افزایش تعداد سلولهای مگاکاریوسیت، افزایش گلبولهای قرمز هسته دار، کاهش تعداد گلومرولها و تعداد توبولهای کلیوی.
نتایج نشان می دهد که متوکسالن در دوره اندام زایی باعث ایجاد ناهنجاری جنینی در حیوانات تجربی می شود.

در این بررسی تاثیر میدان الکترومغناطیسی بر روند رسیدگی فولیکولهای تخمدانی و اوولاسیون مطالعه شده است.
برای این منظور رتهای ماده برای مدت 3 ماه در معرض میدان الکترومغناطیس با قدرت 50 گوس قرار گرفتند و سپس از تخمدان آنها نمونه برداری شد و نمونه ها برای مطالعه میکروسکوپی آماده شدند. ضمن مطالعه میکروسکوپی تعداد فولیکولها و اجسام زرد نیز در مقاطع شمارش و از نظر آماری با هم مقایسه شد.
مطالعات میکروسکوپی نشان داد که در گروه تحت تاثیر میدان نسبت به گروه کنترل هسته اووسیت، سلولهای گرانولوزا و تک داخلی متراکم شده است. همچنین مشخص شد که در گروه تحت تاثیر میدان تعداد فولیکولها نسبت به گروه کنترل بیشتر ولی تعداد اجسام زرد کمتر است. (p<0.001) علاوه بر این؛ تعداد فولیکولهای آترتیک و دارای رشد غیرطبیعی در تخمدان رتهای گروه آزمایش به وفور دیده شد.
به طور کلی یافته های حاضر بیانگر اثر مهاری میدان الکترومغناطیس بر روند رسیدگی فولیکولهای و متوقف شدن رشد آنها قبل از رسیدن به مرحله اوولاسیون است. به نظر می رسد این اختلال می تواند از اثرهای سایتوتوکسیک میدان الکترومغناطیس بر اووسیت، سلولهای گرانولوزا و تک داخلی ناشی شود.

مجرای اینگوئینال (مغینی) یک مجرای مایل است که در دیواره قدامی شکم، در بالای نیمه داخلی رباط اینگوئینال واقع شده است و طولی حدود 4 سانتی متر داشته و طناب اسپرماتیک در مردان و رباط گرد در زنان از داخل کانال عبور می کند. کانال مغبنی یک منطقه ضعیف از قسمت تحتانی جدار قدامی شکم است ضعیف ترین قسمت این کانال جدار خلفی آن است که از لحاظ جراحی برای جراحان حائز اهمیت است دانستن آناتومی آن نیز از اهمیت خاصی برخوردار است و بدون دانش آناتومی دستیابی و ترمیم فتقهای رانی غیرممکن است هدف از این مقاله بررسی آناتومی و نکات کلیدی ناحیه ضعیف کانال مغبنی است.
جدار خلفی مجرای مغبنی (عضله عرضی و فاسیا ترانسورسالیس) مهمترین قسمت این مجرا از نظر بررسی اتیولژیک فتقها و از نظر درمان آنها است. برعکس لیگامان مغبنی و آیونوروز مایل خارجی یا فاسیای بی نام Innominate Fascia در مکانیسم ایجاد فتق و یا در چگونگی ترمیم آن هیچگونه ارزشی ندارد.

متاسفانه عدم دسترسی به تثبیت کننده های صحیح و علمی باعث تغییر رنگ بافتها و گاهی تغییرات کلی در ساختار ارگانهای بدن می شود بنابراین برای دستیابی به تثبیت کننده دقیق و علمی برای رفع این مشکل، پژوهش حاضر انجام شد. هدف از این تحقیق بررسی اثر تثبیت کننده جدید بخش تشریح مشهد روی جسد و نحوه تثبیت عناصر مختلف بدن است.
در این تحقیق 10 جسد در دو گروه تجربی و شاهد مورد بررسی قرار گرفتند، جسدها از نمونه های تازه که بیش از دوازده ساعت از مرگشان نگذشته بود و آثار بریدگی و نیز جراحت ناشی از عمل جراحی نداشتند انتخاب شدند. گروه تجربی شامل 5 جسد با میانگین وزن 70 کیلو و گروه شاهد نیز 5 جسد با همان مشخصات وزنی بود. در گروه تجربی، مقدار 12 لیتر تثبیت کننده جدید به شریان فمورال هریک با استفاده از اختلاف سطح، طی مدت 48 ساعت تزریق شد. همین مقدار تثبیت کننده معمولی به هریک از جسدهای شاهد طی شرایط مساوی تزریق شد. نمونه ها در وانهای محلول محافظ و در شرایط یکسان برای هردو گروه قرار داده شدند.
نتایج تحقیق حاضر نشان داد که جسدهای گروه تجربی پس از 14 ماه به خوبی تثبیت شده و اجزای آن از نظر آمادگی بافتها به نحو مطلوب قابل رؤیت و ارزیابی بودند، در صورتی که جسدهای گروه شاهد در این زمان نه تنها تثبیت نشدند بلکه اجزای آنها نیز قابل ارزیابی نبودند.
براساس تحقیق حاضر استفاده از تثبیت کننده جدید سبب افزایش قوام و کیفیت بافت عضلانی، بهبود تثبیت بافت چربی، فاسیاها، غشاها و بررسی بهتر اعصاب محیطی، مرکزی و عروقی خونی می شود.